سرزمین آن روز فلسطین ، مسکن اعراب کنعانى بود. بیشتر مردم آن سامان بت مى پرستیدند. پیامبرى در میان آنان مبعوث شده بود که به وى ((شُعَیب )) مى گفتند. شعیب پیغمبر که در آن اوقات پیر و فرتوت بود در شهر ((مدین )) مى زیست . او هم مانند قوم عرب بود.
وقتى حضرت موسى به سر چاه آبى در بیرون شهر مدین رسید دید که مردمى گرد آمده و گوسفندان خود را آب مى دهند. موسى لحظه اى در آنجا ایستاد و به اطراف نگاه کرد. در سمت پایین چاه و اجتماع چوپانان و گله ها، دید که دو زن با وقار، گوسفندان خود را گرد مى آورند تا پراکنده نشوند. موسى جلو آمد و از آنان پرسید چرا شما نمى آیید گوسفندانتان را آب دهید؟
گفتند: ما گوسفندان خود را آب نمى دهیم و صبر مى کنیم تا آنگاه که چوپانان ، گوسفندان خود را آب بدهند و از سر چاه بروند. پدر ما پیرى بزرگسال است و چون پسرى ندارد ما دختران او شبانى گوسفندانش را به عهده گرفته ایم .
آنان دختران شعیب پیغمبر بودند و تربیت یافته خاندانى بزرگ . موسى که حسن ضعیف نوازى در سرشت وى آمیخته بود، از دختران شعیب پرسید: آیا اجازه مى دهید من به نمایندگى شما گوسفندانتان را جلو ببرم و نوبت گرفته ، آب بدهم ؟
دختران شعیب از بیم اینکه مبادا چوپانان از مرد و زن بگویند که این جوان ناشناس چه نسبتى با آنان دارد و برایشان حرفى درآورند، رضایت . ندادند. موسى پرسید: آیا غیر از اینجا چاه آبى یا چشمه دیگرى وجودندارد؟ دختران شعیب گفتند: چرا، نزدیک آن درخت چاهى است که سنگ عظیمى بر روى آن نهاده اند تا اگر روزى نیاز به آن پیدا شد، مردم شهر اجتماع کرده سنگ را بردارند و از آب آن استفاده کنند.
موسى پیش رفت و نام خدا را بر زبان آورد و سنگ سنگین را یک تنه از سر چاه برداشت و گوسفندان دختران شعیب را آب داد.
((او گوسفندان آنان را آب داد، سپس زیر درختى رفت که در آن نزدیکى بود و به استراحت پرداخت . در آن هنگام به فکر تنهایى و غربت و خستگى و گرسنگى خود افتاد که در آن نقطه دور دست و میان مردمى ناشناس راه به جایى نمى برد و هیچکس را نمى شناسد. از این رو با خدا به راز و نیاز پرداخت و گفت : پروردگارا! من نسبت به هر چیز نیکویى که برایم بفرستى نیازمند هستم .
دختران شعیب به خانه بازگشتند و ماجراى برخورد با موسى را براى او نقل کردند و توضیح دادند که جوانى نجیب و غیرتمند است و هم اکنون در زیر درخت نزدیک فلان چاه آرمیده شعیب به دختر بزرگش ((صفورا)) گفت :
((برگرد و او را دعوت کن تا به خانه ما بیاید ولى تذکر داد که اگر خواب بود صبر کند تا بیدار شود. به وى نزدیک نشود و از فاصله اى پیام او را به وى ابلاغ کند.
دختر شعیب به همان نقطه که موسى آرمیده بود آمد و دید که او بیدار است و از آنجا که راه به جایى نمى برد گویى چشم به راه نشسته است . صفورا در حالى که با حجب و حیا گام بر مى داشت و جلو مى آمد به موسى گفت : پدرم تو را فرا مى خواند تا مزد سیراب کردن گوسفندانمان را به تو بدهد. موسى از این پیشنهاد بموقع خوشحال شد و حسن استقبال کرد. به همین جهت دردم برخاست و راه خانه شعیب را پیش گرفت .
در میان راه ((صفورا)) به عنوان راهنما از پیش مى رفت و موسى به دنبال او به راه افتاده بود. باد سختى مى وزید و گهگاه پیراهن بلند صفورا را پس و پیش ‍ مى کرد. موسى که تماشاى این منظره برایش ناگوار بود. به صفورا گفت : صبر کن ، من از جلو مى روم و تو از دنبال من بیا ولى چون من نمى دانم از کدام راه باید رفت ، وقتى به سر دوراهى یا سه راهى رسیدیم تو از پشت سر، ریگى به جلو پرتاب کن تا من بدانم از کدام راه بروم . بدینگونه موسى و صفورا به خانه شعیب رسیدند و به خانه در آمدند.
وقتى موسى به حضور شعیب رسید و سرگذشت خود را براى او نقل کرد، شعیب گفت نترس که با رسیدن به این شهر از شرّ ستمگران نجات یافتى ).
((در این هنگام صفورا رو به پدر کرد و گفت پدر! او را نزد خود نگاهدار و به کار بگمار؛ زیرا بهترین کسى که ممکن است به کار گمارى باید داراى دو صفت ممتاز باشد: هم از لحاظ بدنى نیرومند و هم در عمل امین باشد)).
((صفورا)) که از لحظه دیدن موسى او را به این دو صفت ممتاز شناخته بود، خواست به پدر بگوید چون پسر ندارد که شبانى گوسفندان او را عهده دار شود ناچار باید از این فرصت استفاده کند و موسى ، جوان نیرومند و امین را نزد خود نگاهدارد تا هم در سایه قدرت بدنى وى گوسفندانش را شبانى کند و هم از بودن او در خانه ایمن باشد.
شعیب خطاب به موسى گفت : ((من مى خواهم یکى از این دو دخترم را به همسرى تو در آورم به این کابین که هشت سال براى من کار کنى . اگر پس از انقضاى مدت ، اضافه هم کار کردى ناشى از محبت تو است . نمى خواهم برتو سخت بگیرم . به خواست خدا خواهى دید که من از شایستگانم .

موسى گفت : بسیار خوب ! پس این قراردادى است بین من و شما که هر کدام از این مدت را به انجام رساندم (هشت سال یا بیشتر) در انتخاب آن آزاد باشم ، تحمیلى بر من نباشد و شما آن را قبول کنید. من هم خدا را گواه مى گیرم که به وعده خود عمل کنم .
با این قرارداد، موسى با دختر بزرگتر یعنى ((صفورا)) ازدواج کرد. همان دخترى را که در میان بیابان تنها دیده بود و چون براى خدا و حفظ احترام نوامیس مردم ، دندان روى جگر گذاشت اینک او را متعلق به خود مى بیند و مى تواند به طور مشروع و با وجدانى آسوده در کنار او باشد. گویى ((حافظ)) این شعر را از زبان موسى در این مورد گفته است :